GELİN OLMUŞ GİDİYORSUN....

Geçen hafta okuldan arkadaşım Evrimin nikahı vardı.
Dünya evine girdi arkadaşımız.
Çok güzel bir gelin olmuştu güzel arkadaşım.
Hele o merdivenlerden bir çıkışı vardı ki...
O ne endam, o ne duruş, o ne alımlı bir yürüyüş....
Zaten çok güzeldi de gelin olunca güzel ötesi bişey olmuş sıfat bulamıyorum anlatmaya.
Dilerim çoook çoook çok mutlu, huzurlu bir yuvası olur.
Sevgileri katlanarak artar günden güne.

Nikah sonrası Maçka Parkında aldık soluğu çok iyi oldu.

Yavrular beraber coştular.

Burakın boyu yetişmese de aradan görüntü aldık.

Sırasıyla foto mankenleri Gökçe, Aslı, Ecem, Burak, Sude, Alperen.

Burak bu geometrik şekillere bayıldı.

Çevirdi durdu.

Tünelin içinden geçmeye korktu ama tünelin sonunda anne olunca bir hızla geçti ilkin sonrası da geldi.

.............

Maçka parkından çıkmak üzereyken son olarak o üstteki parka da uğradık.

Tabi yine arabasından indirmemle beraber koşu başladı.

Burak önde anne arkada koşuyoruz.

Öyle de bir hızla gidiyordu ki anlatamam.

Ben arkasından koştuğum için mi diye bir ara uzak kalmayı denedim ama yine aynı hızla koştuğunu görünce yine takıldım peşine.

Çünkü salıncakların altına gidecek diye çok korkuyordum.

Bir ara onun boylarında bir çocuk daha takıldı arkasına.Tabi Burak daha da mest oldu.Burak, ben ve diğer bebe üçlü olarak bir süre tur attık.

Diğer bebe bir süre sonra yoruldu ve yarışı terketti.

Biz Burakla son sürat devam.Ama canım burnumda salıncaklardan ödüm patlıyor.Yakalıyayım da biraz kucağımda dursun derken elimden sıyrıldı.

Veee daha da hızlı bir şekilde salıncağın altına girdi.

Benim bağırmam, arkadaşların, hücumu, Burakın ağlaması hepsi birbirine karıştı.

Tıpkı filmlerde sahne donuyor ya, aynen öyle o an dondu.

Gerçekten dondu ama hayal,hallüssinasyon filan değil.

Herşey yavaşladı. Yavaşladı. Durdu. Dondu.

Birden yine normalleşti. Nurhan yerde,Ayşegül ve Nurhanın elinde Burak, ben ardında.

Müthiş bir ağlama.Tabi ne olduğunu anladığından değil seslerden korktuğundan.

Salıncağın çarpmasından son anda kurtuldu.Gerçekten verilmiş sadakamız varmış.Çok büyük bir kaza olcaktı. Rabbim korudu.

Uzun bir süre sarılı durduk, olabildiğince sakin olmaya çalıştım.

Aslında korkudan ağlamamak için zor duruyordum ama ben en ufak bir panik göstersem sakinleşmeyeceğini bildiğim için elimden geldiğince kendimi firenlemeye çalıştım.

Öyle bir terlemiştimki, sırtımdan süzülüyordu.

Kendimi görecek gözüm mü var, Burak sakinleşsin korkmasın diye hiçbişeye bakmıyorum.

O arada Nurhanın kızı Sude ağlamaya başladı,annesi Burakı yakalamaya çalışırken düşünce O da korktu tabi yavrucak.

Bir süre sonra herkes yatıştı tabi.

Hafızamda kazındı kaldı o sahne.... Geçer mi bilmem..